10 januari 2020

Ridderkerk. Weleens geweest? Ik wel, helaas. Een paar keer. Buitengewoon onaantrekkelijk boerengat onder de rook van Rotterdam. Geen architectuur gezien die ook maar enigszins de moeite waard is, afgezien van een enkele aanstellerige poging. Op terrassen en op straat hoorde ik flarden van gesprekken die zo onbeduidend waren dat het pijn deed aan mijn oren. Mensen met een totaal wanstaltige kledingsmaak. En als klap op de vuurpijl een oververtegenwoordiging van van die ortodox-gereformeerde gristengekkies. Buitengewoon onverzorgde vrouwen met viezig haar en rokken tot de enkels, mannen met vreemde kapsels en spuuglokken. Een overvloed aan inteeltslachtoffers. Ridderkerk, 25 vierkante kilometer spruitjeswalm.

Al vele, vele jaren wordt er gesteggeld over een tramverbinding tussen Ridderkerk en Rotterdam. Die is nu van de baan. Voor het beoogde tramspoor had mogelijkerwijze een stukje sportveld en een enkel gebouwtje moeten wijken. Maar dat hoort er nu eenmaal bij. Een grasveld een stukje verderop en een nieuwe bouwlocatie waren uiteraard prima mogelijk geweest. Maar de belangrijkste grond van protest van de Ridderkerkers tegen de komst van de tram? Men was bang dat Rotterdamse jongeren met die tram naar Ridderkerk zouden afreizen. En dat soort volk wil men niet, daar in dat achterlijke boerengat.

Ridderkerk. Thuisbasis van klootjesvolk dat het liefste zou zien dat het nog 1957 was. Waar de angst voor De Verderfelijke Grote Stad en zijn inwoners diep in de volksaard is ingeteeld. Stel je voor, dat die stadse mensen op zondag iets anders zouden zingen dan hele noten…

Ridderkerk. Het achterlijke boerendorp waar je niet wilt wezen. Nou maar hopen dat de Provincie Zuid-Holland de subsidie voor het openbare busvervoer naar die schandvlek op de kaart van Zuid-Holland afkapt. Zo’n gat verdient geen connectie met de grotemensenwereld. Ik zie liever niet dat dat achterlijke klootjesvolk het prachtige Rotterdam ontsiert.